Deens polderen of Frans decentraliseren?

Het nieuwe Nederlandse beleidskader voor internationale culturele samenwerking (2017-2020) is bijna één jaar in werking. Een goed moment om stil te staan bij de vraag: hoe verhoudt het Nederlandse internationaal cultuurbeleid (ICB) zich tot dat van buurlanden?

Tegelijkertijd speelt in Nederland de discussie, vanuit een politieke behoefte, om meer te investeren in cultuur in de regio. Een discussie die bijvoorbeeld in het Verenigd Koninkrijk ook stevig is gevoerd en die gevolgen had voor de verdeling van cultuurgelden voor de periode 2018-2020. Speelt deze discussie in andere landen ook?

Regionaal versus internationaal?
DutchCulture heeft naar aanleiding van de bovenstaande twee actualiteiten vijf naburige landen onder de loep genomen voor een internationaal vergelijkend perspectief. Een aantal vragen vormden de basis voor ons onderzoek. Bestaat overal wel een internationaal cultuurbeleid? Wie is verantwoordelijk; welke prioriteiten hebben de strategieën; en hoe worden ze uitgevoerd? Bijt regionalisering de internationale ambities van kunstenaars en culturele organisaties, of andersom? Bestaan in andere landen regelingen die moeten zorgen voor een betere balans in de nationale cultuuruitgaven? We keken naar Denemarken, Frankrijk, Ierland, het Verenigd Koninkrijk en Zweden omdat het bestuurlijk stelsel in die landen veel overeenkomsten heeft met dat van Nederland.

Nation branding
Opvallend is dat Nederland een behoorlijk gedetailleerd cultuurbeleid kent, met heldere doelstellingen en een helder omschreven kader. Het Deense internationaal cultuurbeleid is in focus en uitvoering het meest verwant aan het Nederlandse. Daarnaast richt het Nederlandse internationaal cultuurbeleid zich relatief meer op de professionalisering van de cultuursector dan dat van de overige landen, waar nation branding de boventoon in het beleid voert.

Culturele diplomatie
Tenslotte is in een aantal landen, naast het Verenigd Koninkrijk, concrete regelgeving en infrastructuur te zien voor regionalisering in het cultuurbeleid. Zo is het Franse cultuurbeleid zo ver gedecentraliseerd, dat elke regio een eigen strategie kent voor culturele diplomatie en is in Zweden een substantieel deel van het cultuurbudget verschoven van de staat naar de provincie. In Ierland dienen regionale cultuurstrategieën in lijn te liggen met het internationale hoofdstuk van het cultuurbeleid.

Het volledige rapport is hier te lezen.

Meer weten over internationalisering en regionalisering in het cultuurbeleid in Nederland en andere landen? Neem contact op met Robert Kieft.